pierwsze pokolenie

   kocia babcia zasłynęła ze swojego matczynego podejścia do swoich kocich dzieci. Tak nas wszystkich tym ujęła, że nie sposób było przejść obok niej obojętnie. Zaczęliśmy się troszczyć o kocią ferajnę co po dziś dzień pozwala nam obserwować kocią wielopokoleniową rodzinkę. 

   pierwsze dzieci kociej babci to trzy, czarne jak smoła kociaki, z uszami jak nietoperze.

   siedziały sobie skulone w schowku na drewno - miejscu, w które zawsze kocie mamy przynoszą u naszych dziadków w ogrodzie swoje dzieci - aby tam je wychować. Zapach drewna towarzyszy więc maluchom od początku. Może dlatego moje kociaczki najbardziej upodobały sobie drewniany żwirek w kuwecie...?

   kocie maluchy nie różniły się od siebie zbytnio. Próbowaliśmy zgadywać który z nich ma krótszy ogonek, któremu bardziej świecą się oczka, który ma czarniejszą, bardziej usmoloną sierść od pozostałych, a który ma najwięcej białych włosków na szyjce. Na wiele to się nie zdawało, poneiważ następnego dnia zgadywaliśmy który jest który od początku. Z czasem dopiero kociaki zaczęły kształtować swój charakter i można było je rozpoznawać po sposobie spędzania czasu - na denerwowaniu pozostałych, na licznych psotach, rozbojach, podgryzaniach, siedzeniu w kącie, chowaniu się, zaglądaniu w różne miejsca, zwiedzaniu, itd. itd.

   koteczki okazały się bardzo pojętnymi stworzeniami, chętnymi do wszelkich zabaw. Można było patrzeć na nie godzinami - jak się bawią, gryzą, liżą wzajemnie, chowają, drażnią. Miłe usposobienie i aksamitna sierść kociaków sprawia, że patrzymy na te zwięrzęta jak na żywe, kochane maskotki, pełne spokoju, miłości, delikatności - nic tylko tulić i głaskać. A jednak co jakiś czas te malutkie kociaki przypominały nam o tym, że są drapieżnikami posiadającymi kły i pazury po to, żeby zabijać.

   najpiękniejsze, najzabawniejsze i najszczęśliwsze chwile kociaków to te, które spędziły na swawoli i psotach.

   kocia babcia (ówczesna mama) całkiem spokojnie znosiła wariacje swoch dzieci i ich ciągły pociąg do jej licznych piersi aby zaspokoić niezaspokojony głód. Kociaki były zawsze chętne pociągnąć biały, ciepły napój prosto od matki, często przy tym tarasując się wzajemnie i wykłócając o najlepsze miejsce. Gdyby mogły mówić, zapewne ciekawe dialogi możnaby usłyszeć w trakcie "zdobywania cycka".

   dziś nie ma już dwójki z dzieci babci kociej. Przeżyło tylko jedno kocie dziecko - matka moich dwóch czekoladek. Niestety tak to już jest w wolnym i swawolnym życiu podwórkowego kota - raz lepiej raz gorzej. Warto jednak pamiętać, jak pięknie prezentowała się cała rodzinka wygrzewając się w sierpniowym słoncu roku 2010. Jakie te małe pędraki głodne były świata i swojego krótkiego życia. Jakie zachłanne wrażeń, zabawy, mleka i parówek... Oj ile parówek zjadły...

   na koniec zdjęcia ze szczęśliwego okresu kociej babci i jej trójki kapryśnych, smolistych, kochanych dzieci, wśród których dorastała kocia mama dwóch czekoladek.

przybłędy

Koty, które najczęściej pojawiały się (i nadal je spotykamy) w ogrodzie mają biało-czarne umaszczenie. 

Podejrzewam, że ojcowie naszych wielopokoleniowych koteczek wyglądają właśnie w ten sposób jak na zdjęciach. Może któryś z tych kotów jest ich ojcem? Kto wie. Sęk w tym, że tatusiowie nigdy nie chcą się ujawniać. Może boją się, że nie sprostają obowiązkom wychowawczym? Albo obawiają się alimentów? Generalnie swoje maluchy mają zawsze w głębokim poważaniu. Czasami przechadzają się po dziadkowym płocie, ale zapytane wprost czy któryś z nich przyznaje się do dzieci - odwracają się ogonem i ani widu ani słychu po nich.

Jak to się zaczęło

W centrum mojego rodzinnego miasta, w pięknym, dużym i cichym ogrodzie moich Dziadków co jakiś czas zjawiały się z wizytą koty. Przychodziły czasami na dłużej, na krócej, ale wybierały sobie innych opiekunów i karmicieli. Aż do czasu gdy w ogrodzie zjawiła się czarna kotka...

Piękna czarnulka, którą mój Dziadek pieszczotliwie (i przyznać trzeba oryginalnie ;) nazywał "Miśką", zapoczątkowała uczucie, jakim dziś szczerze darzę (zwłaszcza swoje) sierściuchy.

Miśka z fotografii była, a raczej powinnam napisać - jest nadal - mądrym i kochanym kotem. Wydaje się, że przez jej przepełnione mądrością spojrzenie i dostojną postawę jest bardziej doświadczona życiem i przez to wyrozumiała niż niejeden człowiek. Spoglądając na nią ma się wrażenie, że zna odpowiedzi na nurtujące nas pytania i mimo tego potrafi zachować spokój ducha. A jej delikatne i wymowne "miauu" w odpowiedzi na zadawane swego czasu filozoficzne pytania ma tyle wdzięku i gracji, że rzec się chce - jaka dyplomatyczna odpowiedź!

Wychowała między innymi trzy piękne czarne koteczki - jeden z tych maluchów jest mamą moich dwóch czekoladek. Ale o nich następnym razem.

Babcia Miśka mieszka teraz najprawdopodobniej w sąsiednim ogrodzie, ale z tego co mi wiadomo, nie zjawia się już często u Dziadków - zapewne z racji nie wchodzenia sobie w drogę z jej córką - mamą moich kociaków (skądinąd jeden z nich jest również pieszczotliwie nazywany "Miśką").

Czarnulka ze zdjęcia zasłyneła przede wszystkim z matczynego podejścia do swoich dzieci. To, w jaki sposób się nimi opiekowała i jaka była dla nich delikatna spowodowało, że nikt z nas nie potrafił przejść obok niej obojętnie. Byliśmy pełni podziwu jak matka kocia opiekuje się swoimi dziećmi. Zaskarbiła sobie naszą szczerą przyjaźń.

Jej spokojny i ułożony charakter oraz oddanie, zwłaszcza moim Dziadkom, spowodowały, że mimo iż już nie spotykamy jej w ogrodzie - każdy z nas pamięta kochaną Miśkę, od której wszystko się zaczęło...